Reisverslag 2

MEET DE WEG DIE JE WILT GAAN NIET IN KILOMETERS
MAAR IN MOOIE MOMENTEN
============================================

Maandag 4 april 2016 …. We hebben vandaag – helaas – een regenachtige dag. Tijd om aan het verslag te werken.
Acht weken geleden zijn we vertrokken uit Doetinchem en wat gaat de tijd toch snel. De eerste weken heb je het gevoel dat je vakantie hebt en wil je elke dag wel wat ondernemen. Dit hebben we eigenlijk ook best wel gedaan … echter na een week of 4 ga je je realiseren dát juist dit het nieuwe leven is waar we voor gekozen hebben. Neem van mij aan, dit voelt echt heel goed. En mijn collega’s zullen dit waarschijnlijk niet leuk vinden om te lezen, maar mijn werk mis ik totaal niet… Sorry collega’s…. natuurlijk mis ik jullie wel als persoon!!!
Er zijn heel veel mensen die het milde klimaat van o.a. Portugal opzoeken. De camperplaatsen en campings staan redelijk gevuld met “overwinteraars.” Veelal wordt gezegd dat dit de “grijze golf” is, echter zou “De Zilver vloot” een betere benaming zijn. Het zijn toch de mensen/generatie die wat meer geld te besteden hebben. Veel van hen zijn al begin december vertrokken en gaan deze maand weer terug naar Nederland. Regelmatig maak je een praatje met de mensen die op de camping staan en we maken dankbaar gebruik van de adviezen en tips om dingen te bezoeken of een mooie route te rijden. Wat ook leuk om te horen is, is dat meestal de vrouwen wel weer terug naar huis willen. Tijdens het skypen horen ze te vaak van hun kleinkinderen: “Oma, wanneer kom je weer thuis..?” De mannen hoor je dan veelal zeggen…. “mijn vrouw wil graag naar huis vanwege de kleinkinderen, maar voor mij hoeft het nog niet.” Ja ja …. Volgens mij is dit meer grootspraak…. !!!

Onze buren op de camping komen uit Zweden en staan hier al 18 maanden, met een gigantische camper. Hun huis in Zweden is verkocht en ze zijn naar Portugal vertrokken. Ze hebben ook een hond … een lieve hond (kan ook niet anders) en als ze de hond roepen kijk ik acuut even achterom …. de hond heet namelijk “Wilma.” Toch vreemd als je regelmatig hoort: “Wilma, Wilma” ….. en dan nog iets in het Zweeds er achteraan.

Vrijdag 11 maart zijn we vanuit Albufeira met een boot langs de Portugese kust gevaren. Heel bijzonder om de prachtige rotsformaties - waar Portugal ook bekend om staat - vanaf de zee te zien. Regelmatig koerste de boot richting de grotten die er ook zijn. Nadien gingen we nog verder de zee op in de hoop dat we nog dolfijnen zouden spotten. Helaas geen dolfijn gezien maar wel een mooie tocht.

Op de camperplaats/camping waar we staan heeft de eigenaresse helaas wat problemen met de Gemeente. Ze hebben veel geld geïnvesteerd om het te maken zoals het nu is en dit hebben ze geweldig mooi gedaan. Uiteraard hebben ze hier vergunningen voor aangevraagd. Echter nu blijkt dat niet alle vergunningen op de juiste manier zijn aangevraagd c.q. afgegeven.
24 maart, conclusie: de camperplaats moet gesloten worden (kleine 100 plaatsen). Als de camperplaats niet gesloten wordt dan komt er een inval van de politie én dan sluiten zij het. Veel camperaars zijn vertrokken, echter bleven er ook nog voldoende (30 stuks) solidair aan Mikki en zijn blijven staan. Alle overgebleven campers/caravans hebben ze meer bij elkaar gezet. Ook wij zijn gebleven; ze kunnen je toch niet meer dan wegsturen …. !! Met de overgebleven mensen hebben we zondag 1e Paasdag een brunch aangeboden gekregen van Mikki en Arno. Ze vinden het geweldig dat er zoveel mensen solidair aan ze zijn. Het was erg gezellig en heerlijk gegeten.

De streek waar we nu zijn kun je prima fietsen, mits je richting de kust rijdt. Landinwaarts worden de heuvels wel wat hoger en ondanks de elektrische fiets toch wel een hele klim !!!
We proberen elke dag even een rondje van 25 km te fietsen, deels door een prachtig natuurgebied. En na 18 km even een heerlijk kopje koffie aan de boulevard in Armacao de Pera.
De temperatuur is over het algemeen heerlijk, alleen wel veel wind. Maar uit de wind in de zon is het toch al snel 20 – 21 graden. Heerlijk !!!

Zo hebben we ook regelmatig een tochtje met de auto gemaakt. Iets ten noorden van Albufeira ligt het plaatsje Cachopo. Van hieruit zijn we naar Odeleite gereden. Een prachtige route. Deze route wordt ook veel door wielrenners gereden. En zo waar … kwamen we toch de “TREK” wielerploeg tegen. We stonden net aan de kant van de weg foto’s te maken … Ze stopten en vroegen Henk om een handtekening … nee … geintje; maar wel heel bijzonder om ze hier te zien rijden.
Omdat Odeleite niet ver van de Spaanse grens ligt én de benzine daar 30 eurocent per liter goedkoper is … wip je toch, als goede Nederlander, even over de grens om de benzine tank te vullen… Toch mooi meegenomen !!!
Als je aan de kust staat en je houdt van vis dan moet je toch echt een keer gaan eten in een visrestaurant. Dit hebben we ook gedaan. Dit restaurant staat bekend in de verre omtrek en we moesten er ook wel even een stukje voor rijden, maar dan heb je ook wat. De vissersboten komen terug van zee, de vis wordt verhandeld en nog dezelfde ochtend ligt het in de restaurants. Op advies moesten we ervoor zorgen dat we om 12.00 uur in het restaurant zijn om nog een plaatsje te bemachtigen. Het restaurant liep inderdaad al snel vol. We mochten de vis aanwijzen welke we wilden eten. We hebben beide voor grote garnalen gekozen; heerlijk … gegeten (zie foto).

Hoewel we het prima naar onze zin hebben bij Mikki zijn we zondag 20 maart met de auto een aantal campings gaan bezoeken. De eerst – in Castro Verde – sprak ons niet aan. Prima voor een paar dagen maar wij zijn op zoek naar een plek waar we een maand kunnen staan. We hebben in deze omgeving al eens op een camping gestaan – Quinta de Odelouca – prima kleine camping op een schitterende plaats aan een stuwmeer. Echter de toegangsweg vinden we wat minder prettig om te rijden. Is toch zo’n 4 km onverhard rijden door de heuvels.
Uiteindelijk hebben we in de streek Baixo Alentejo Camping Serro da Bica in Ourique gevonden. Dit is ook een kleinschalige (SVR) camping van een Nederlandse eigenaar. We hebben hier uiteindelijk een mooie plekje kunnen reserveren met uitzicht over de groene heuvel met steen- en kurkeiken. Camping ligt aan een riviertje de Mira en niet ver hier vandaar het stuwmeer St. Clara. 29 maart komt er een plekje vrij en wij kunnen er vanaf 30 maart terecht. De rit er naar toe was maar 70 km. Dus geen wereldreis … haha. We blijven hier tot 30 april.

In deze betoverende streek ga je op een natuurlijke wijze op reis met en door de geschiedenis, schrijft men. Kastelen, forten, wachttorens en kleine stadjes vind je hier volop. De huizen in de stadjes en dorpjes zijn wit gekleurd met een gele of blauwe nuance aan het huis. Dit zijn de typische Alentejo huizen. Er is genoeg te ontdekken in deze streek.
Ook kan men in deze streek heel goed eten, drinken en kleine hapjes tussendoor eten. Een gezegde is: Bij een echte Alentejaner, al heeft hij veel of weinig, de tafel altijd gedekt staat.
Portugal ontdekken betekent proeven van een van de lekkerste en meest gevarieerde keuken in de Wereld schrijft men. Iedereen die de kans krijgt deze unieke smaken te proeven te proeven blijft een Portugal-fan voor de rest van zijn leven. Op het platteland (Alentejo) vind je traditionele vleesgerechten. Het zijn pittige gerechten met een krachtige smaak. Er is een ruimte keuze van varkensvlees tot rund. De gerechten uit deze streek worden met verse producten en kruiden gemaakt. Koriander, watermunt, tijm, laurier, bonenkruid en oregano wordt veel gebruikt. Al naar gelang het gerecht worden de kruiden gekneusd, fijngehakt of aan een saus toegevoegd.

Afgelopen zaterdag zijn we met alle campinggasten en de eigenaar en zijn vrouw (21 personen) uit wezen eten in een plaatselijk restaurant (enkele km verder). Dit wordt elke zaterdag georganiseerd en je kunt je hiervoor opgeven. De eigenaar rijdt alle gasten naar het restaurant en weer terug naar de camping. Zo kan iedereen een glaasje wijn drinken bij het eten. De eigenaar zou dus 4 keer moeten rijden … beetje teveel. Henk heeft ook gereden en dat scheelde toch weer een ritje.
We hebben gekozen voor traditionele streekgerechten. Henk heeft Beef gegeten van het bruine rund welke hier leeft en ik heb medaillons van het zwarte varken gegeten. Verrukkelijk !!!
Ook staan de Alentejo wijnen zeer goed aangeschreven en ontvangen regelmatig prijzen.
Ook zijn deze wijnen volop en Nederland te koop. Over het algemeen zijn de witte wijnen aromatisch, fris en harmonieus en de rode wijnen geuren intens naar rijpe bosvruchten en zijn zacht van smaak … Haha … deze wijsheid heb ik niet van mij zelf. Dit stond vermeld in de info map op de camping. Echter smaakt de rode wijn – uit Borba - voortreffelijk .
Zelfs Henk drinkt nu een glaasje rosé !!

Wat is het voorjaar toch mooi; de wilde bloemen bloeien volop en geuren heerlijk. Heel veel ooievaars die hun eieren hebben gelegd en elkaar klepperend begroeten als ze op het nest komen. Maar ook de schaap/geiten herder die met het jonge spul over de groene heuvels loopt. Groen is het allemaal nog .... dit zal er over 2 maanden vast anders uitzien. Zoals ik al schreef ligt de camping aan een riviertje de Mira. Vrijdag zijn we met hengels en fototoestel richting de rivier gegaan. Het was heerlijk weer en prachtige om aan deze rivier te zitten. Een oase van rust. Alleen de vogels hoor je. En vogels zijn er zeker. De bijeneters en ijsvogels zitten er volop, echter als ik ze vast wil leggen met de camera vliegen ze gelijk weer weg. Ik moet vooral geduld hebben.
Henk heeft beter gescoord als ik. Hij heeft 3 barbelen gevangen … en een dag later nog eens 8. Dit wordt een plekje waar we de komende tijd regelmatig zullen vertoeven.
Omdat er zoveel vogels zijn – ook op de camping – heb ik de meegebrachte mezenbollen opgehangen en los vogelvoer in een bakje gedaan. Het duurde niet lang of de koolmezen hadden de vetbol ontdekt en de mussen én boomklevers het losse voer.
Onze buurman vertelde dat we ’s avonds geen etenswaren buiten moeten laten staan want er wonen nogal wat muizen (Ja Marijke, ze zitten hier. Hebben ook van die lange staartjes !!). Hij adviseerde ons om ook regelmatig even onder de motorkap te kijken. Muizen hadden namelijk aan zijn autokabels geknaagd. Goed opletten dus !!!
Of we hier ook kunnen fietsen, moeten we nog even uitproberen; zou wel fijn zijn.
Onze boodschappen kunnen we 10 km verderop in Ourique doen. Daar is een grote supermarkt met een verse slager en visafdeling.

Ik heb een mooi verhaal gelezen – in tours Portugal - over de Portugese rode haan.
De Haan van Barcelos (zie foto).
Heb je ooit over de legende van de Haan van Barcelos gehoord? Zo niet, lees dan zeker verder! Ik zal je vertellen hoe deze haan het iconisch symbool van onschuld werd in Barcelos en eigenlijk het hele land. Ben je nieuwsgierig om het mysterie te ontdekken? Laten we beginnen, er was eens…

De onopgeloste misdaad
Volgens de legende waren de inwoners van Barcelos bang en bezorgd nadat er een misdrijf gepleegd werd. We praten over oude tijden, waar misdadigers opgehangen werden na het plegen van een misdrijf. De schuldige van deze zaak werd nooit gevonden. Op een dag kwam een Gallische bedevaarder aan in Barcelos. Hij was onderweg naar Santiago de Compostella om een belofte te vervullen. Hij zocht na een lange reis dus een plek om te overnachten in Barcelos en z’n tocht de volgende dag verder te zetten. Maar de arme man kwam op de verkeerde plaats op het verkeerde moment. Omdat hij buitenlander was, verdachten de mensen hem al snel van de onopgeloste misdaad.


Het gekraai van de haan
De man werd voor de rechter gebracht en schuldig bevonden aan de misdaad in het dorp. Hoeveel de man ook zwoer dat hij onschuldig was, hij zou opgehangen worden. Het moment net voordat hij van z’n leven ging worden beroofd vroeg hij om nog één keer tot bij de rechter te gaan om genade te vragen.
Hij werd door bewakers naar het huis van de rechter gebracht. Die zat samen met enkele vrienden te genieten van een heerlijk diner. Op het menu stond gebraden haan. De pelgrim smeekte nog eenmaal voor z’n leven en zei dat hij onschuldig was.
Uit wanhoopsdaad zei hij: “Ik ben volledig onschuldig en om dat te bewijzen zal die gebraden haan kraaien het moment dat ik zal worden opgehangen”. Iedereen begon, zoals te verwachten, luid te lachen en commentaar te geven over hoe zot deze pelgrim is. Niemand gaf er belang aan en hij werd door de bewakers meegenomen naar de galg.
Het miraculeus moment
Voor de ogen van een grote menigte werd het touw door de bewaker rond de pelgrims nek gebonden. Toen het valluik open ging, viel z’n lichaam hulpeloos naar beneden. Op datzelfde moment, begon de gebraden haan op de eettafel van de rechter te kraaien.
Het was een mirakel! De rechter haastte zich naar de galg om de onschuldige man te bevrijden. Gelukkig was de knoop in het touw niet te hard aangespannen, en samen met de hulp van de rechter werd de Galiciër gered.
Na z’n bevrijding zette de pelgrim z’n tocht verder. Jaren later ging hij terug naar Barcelos en liet hij een monument opzetten ter eer van Santiago de Compostella en de Heilige Maagd.
Eind goed, al goed: de Haan van Barcelos redde een leven en werd een prachtig symbool van Portugal…

Was dat geen mooi verhaal?

We zeggen nog steeds elke dag tegen elkaar:
“Wat hebben we het toch goed !!”

Tot de volgende keer maar weer en dank je wel voor alle leuke reacties.